سوال سوم وچهارم قدم چهار /چرا نباید کارکرد این قدم را به تعویق بیاندازیم ؟ منافع به تعویق نیاندختن ان چیست ؟

به تعویق نیانداختن … کلمه ای که می تونه زندگی من رو زیر و رو کنه ، همینطور که در گذشته زندگی من رو به تعویق انداختن ها به رکود و سکون رسوند ! اول برگردید به درکی که در قدم یک ، اولین سوال گفتم : بیماری اعتیاد : بیماری «ولش کن!» … کار این بیماری انگار به تعویق انداختنه ! یادمه یه امتحان مهم داشتم که مسیر زندگیم رو تعیین می کرد ، ذهنم برای درس خوندن هی گفت حالا بعدا (تعویق) ، وقت داری (تعویق) ، فردا (تعویق) و چشم به هم زدم و دیدم سر جلسه نشستم و ورقه ای دستمه که آینده ی شغلی و مسیر زندگیم بهش بستست ! بعد بیماری خندید و گفت «حالا دیگه ولش کن … » 

قبل از اینکه مستقیم برم سراغ سوال کمی فکر کنیم … اگه در زندگی در هر لحظه هر کاری که لازم بود رو انجام میدادیم امروز کجا بودیم … چند لحظه بهش فکر کن … قرار نیست حسرت بخوریم ، قراره یاد بگیریم … (و من همین الان که دارم می نویسم هنوز میلیونها کار به تعویق افتاده دارم و فقط دارم از ایده آلها میگم … منم درگیر همین بخش بیماری هستم ) ، اگه این سوال در زندگیم کار کنه و اصلا هیچ کاری که لازمه انجام بشه به تعویق نندازیم تبدیل به چه آدمهایی میشیم … زندگیمون عجب زندگی ای میشه … 

یه نگاه بکنید به چیزهایی که به تعویق انداختید ، چه بر سرشون اومد ؟آیا هرگز انجام شدن و اگه انجام شدن تعویقشون چه بر سر زندگیتون آورد … حالا با قدمی سر و کار داریم که بهش نیاز مبرم داریم چون کتاب گفته کسانی که این قدم رو کار نمی کنن سرانجام دچار ریلپس و بازگشت به خانه ی اولشون ، برگشت به عادت و مصرفشون می شن … پس وقتی گفتیم بیماری کشندست باید بدونیم کارنکردن این قدم برابر است با رسیدن به مرگ ! فک کنم متوجه شدیم که چقدر کارکرد این قدم مهمه و به تعویق افتادنش می تونه به مرگ منجر بشه ! همین کافی نیست ؟! و این ها کلمه و حرف نیستن … به شخصه و در این سالها دیدم کسانی رو که با به تعویق انداختن کارکرد قدمهاشون از زور فشار و افسردگی به سمت مرگ رفتن ، کسانی که از شدت درد احساسات ناشناختشون به سمت مصرف رفتن … می دونم تبدیلش کردم به فیلم ترسناک ، ولی همینقدر ترسناکه !

 اما خوب بیماری من نمی گه کار نکن (این روزها اونقدر باهوش شدیم که وقتی کله بگه کار نکن فوری بفهمیم بیماریه ) ، از کلک قدرتمند ترش استفاده می کنه : تعویق ! میگه حالا زیاد عجله نکن … بعدا کار می کنی ! (و من باید اونقدر هوشیار بشم که این کلک رو هم بشناسم ) … 

کارکرد قدم چهار نباید به تعویق بیافته چون باید خودم رو بشناسم … چون این قدم ، قدم درمان زخمهای وجود منه که اگه بهش رسیدگی نکنم دیر یا زود من رو به کشت میده و عفونت یکیشون کافیه تا همه ی داشته هامو ازم بگیره … چون بطور روزانه به این قدم احتیاج دارم … این قدم نباید عقب بیافته چون باید بالاخره منم طعم آرامش واقعی رو کم کم بچشم ، طعم آگاهی واقعی رو ، طعم زندگی رو آنگونه که هست … وگرنه نا امید میشم … این قدم نباید عقب بیافته چون برای عملی کردن قدم قبل یعنی سپردن باید سهم خودم رو بازی کنم تا خداوند هم برام نتایج رو رقم بزنه … وقتی نقش خودم رو ندونم ، وقتی ندونم با خودم و دنیا چند چندم چطور می خوام سهم خودم رو بازی کنم ؟ از طرفی مقدار زیادی از بار عاطفی و دردهایی که متحمل میشم رو این قدم از من میگیره … اگه به تعویقش بندازم این دردها از درون باز به کارشون ادامه میدن تا من رو به سمت عادتم بکشونن … باز هم بگم ؟

می گم 🙂 این قدم قراره من رو با خودم و دنیا آشتی بده … دیگه صدای بوق راننده عقبی قرار نیست اونقدر خشمگینم کنه که یه فاجعه به بار بیارم … دیگه احساسات کودکی قرار نیست من رو بکشونه به یاس و انزوا … پس قدم رو عقب نمی ندازم … از طرفی نیاز دارم به پشتوانه هایی به نام انسانهای خوب … و هنر ارتباط کردن با انسانهای خوب و ارتباط سالم رو در این قدم یاد می گیرم … پس اگه به رابطه ی سالم و کم چالش نیاز دارم باید این قدم رو به تعویق نندازم … 

منافع به تعویق نیانداختنش اینه که ابزارهای بیماری کمتر میشه ، شناختم از خودم وخواست خدا بیشتر میشه و سبک بارتر و با ابزارهای جدید بیشتر و آگاهتر می تونم به زندگیم و بهبودیم ادامه بدم … 

پس دوست خوبم اگه به هر دلیلی کارکرد قدمهات ابتدای این قدم متوقف شده فورا به سراغ راهنمات برو و گردنت رو مثل فیلم هندی ها به صورت عمودی به چپ و راست تکون بده (این قسمت رو با صدای وی جِی در ذهنت بخون 🙂 )  و بگو «راهنمااااااا ، راهنماااااا … من نمی خوام بمییییییرم …  لطفا با من قدم چهار رو کار کن »

کانال تلگرام مسیر آرامش، دوازده قدم آرام: این روبرو کلیک کنید شاید باز شه! ورود به تلگرام با یاروشکن 😂 می تونید در تلگرام این رو سرچ کنید : aram12steps