دوازده قدم درکهای شخصی آرام از دوازده قدم روحانی
خیلی از دوستام رو دیدم که سالها با این سوال مشغول بودن : تا کی باید جلسه بیام ، تا کی قدم ، تا کی راهنما ، تا کی اصول … و سالهای سال رو با این سوال مشغول و با خودشون درگیرن .
چرا لازمه بیماریم رو بپذیرم ؟ برای اینکه سالهای گرانبهای عمرم رو با این سوالا و این درگیری حروم نکنم ! برای اینکه تا درد رو با تمام وجودم نپذیرم ، درمان رو هم با تمام وجودم نمی پذیرم . تا وقتی که درد رو قبول نکنم ، با درمان می جنگم ، هم درمان برام درست کار نمی کنه ، هم جنگیدن آرامش و وقتم رو می گیره و کلی درد غیر لازم رو تجربه می کنم .
بیماری رو تصور کن که پزشک براش چهارتا دونه قرص نوشته که باید بخوره . با خوردن اینا هم مث آدم سالم میتونه زندگی کنه ، اما هر بار که تایم قرصش میشه ، اول شروع کنه به غرغر کردن ، حالش گرفته بشه که چرا باید قرص بخورم ، تا کی ، چند تا !!! بعد شروع کنه تایم قرصاش رو دستکاری کنه و هر بار دهنش سرویس بشه ، بعد شروع کنه یکی در میون نخوردنشون ، بعد ترکیب نخوردن قرصا رو امتحان کنه و این فرایند بی شک دائما دردهاش رو اضافه می کنه و دردسر های جدید براش ایجاد میکنه و از کار و زندگی هم می افته ! خوب عزیز من ! بپذیر چهار تا دونه قرص خوردن که انقدر دنگ و فنگ نداره ! بیماریت و درمانش رو بپذیر و با لبخند قرصا رو بنداز بالا و برو سر زندگیت !!!
ما یک بیماری در وجودمون داریم ، مادام العمر و یک بهبودی بعنوان درمان داریم ، اونم مادام العمر … فرقش هم با این مثال بالا اینه که وقتی بهبودی رو بعنوان راه حل بپذیری مقادیر عظیمی آرامش ، شگفتی ، معجزه ، تغییر ، رشد ، حال خوب منتظرته و چیزی خواهی شد ، فراتر از آدم عادی . چی از این بهتر . کلی هدایای بهبودی منتظرته ، پس چه چنگی داری بکنی ؟
آیا تایم غذا که میشه ، روزی سه بار با خودت می گی تا کی باید غذا بخورم ؟ خسته میشی ؟ درگیر میشی ؟ نه !!! میگی برم حالشو ببرم … بهبودی هم همینه … بیماری رو می پذیریم و با بهبودی میریم حالشو ببریم .
پی نوشت : دوست خوبم ، این روزها یکی از بزرگترین دغدغه های من «زمان» هست … بعنوان یک انسان روزی خواهیم فهمید که زمانی بسیار بسیار کوتاه در این جهان داریم ، برای زندگی ، لذت بردن ، رشد کردن ، خدمت کردن و رسیدن به هدف وجودیمون و زندگی کردن افسانه ی شخصیمون . هر چقدر بیشتر در جنگ باشیم و هر چقدر کمتر پذیرش داشته باشیم ، زمان ، این داشته ی ارزشمند رو از دست میدیم و درد غیر لازم بیشتری می کشیم … پذیرفتن بیماری دروازه ی ورود به مسیر آرامشه …
کانال تلگرام مسیر آرامش، دوازده قدم آرام: این روبرو کلیک کنید شاید باز شه! ورود به تلگرام با یاروشکن 😂 می تونید در تلگرام این رو سرچ کنید : aram12steps
سلام مرسی از تجربه عالتونok
سپاس از نگاه مهربانتون
مشکل از وضعیت فعلی واتساپ که هر چیزی به اشتراک میزارم خودم نمی تونم اون کلیپ یا هر چیزی که گذاشتم از وضعیت فعلی خودم باز کنه ببینم تشکر از لطف شما
آقا فرزااااد 🙂 فک کنم مشکل بیش از اینها باشه :-d
ممنون از تجربت
ممنون از شما