سوال 11 قدم یک / چگونه دیگران را برای رفتار خودم سرزنش کرده ام ؟

یکی از سوالهایی که درکش ، عمل کردن بهش و شناختن روش استفاده ی بیماری از این نوع انکار اگه وارد زندگیم بشه دروازه ای میشه به دنیایی جدید !

اول یه دیدگاه ساده از سوال بگیرم برای بچه های قدم اولی که خیلی ساده متوجهش بشن ، چون پیش از نوشتن این سطرها یک صفحه نوشتم و وقتی نگاهش کردم متوجه شدم فکر کردن و درک اینکه مسئولیت همه چیزهایی که در زندگیش وجود داره با خودشه ، عزیز دلی که اول راهه رو وحشت زده میکنه ! نگران نشو عزیزم

سوال داره این روش بیماری رو به من گوشزد میکنه که هر وقت من دارم دیگران رو سرزنش می کنم واسه کارهایی که خودم انجام دادم ! (بعنوان مثال تو من رو عصبی کردی منم پرخوری کردم ! تو من رو هوایی کردی ، من سیگار کشیدم ، تو شروع به غیبت کردی ، منم مشغولش شدم … تا برسه به جاهای باریکتر و دست به دامن جامعه فلان کرد و روزگار فلان جور بود و … که من دست به فلان خطا زدم ) باید مچ بیماری رو بگیرم … من مسئول زندگی و اشتباهاتم هستم ، هیچ کس در جهان نمی تونه من رو مجبور به کاری کنه . من در هر شرایطی می تونم خوب باشم و وقتی به چنین شرایطی پی بردم باید فوری مچ خودم رو بگیرم و بگم شیطووووون ، بیماریت فعاله ، مسئولیت کارهای خودت رو ننداز گردن دیگران و غرغر نکن … دست از سر دنیای بیرون بردار و نگاهی به دنیای درونت بنداز … آروم بگیر و اجازه نده بیماری فرمان زندگیت رو بدست بگیره و اشتباهاتت رو توجیه کنه !

حالا بریم سراغ درک بسط داده شده :  یک عادت قدیمی در بسیاری از ما شکل گرفته به نام دیگران رو مسئول رفتار خودم دونستن ، من تمرکز این سوال رو از روی رفتار بر می دارم و بسطش می دم به زندگی ، اعمال ، افکار و همه چیز !

بعضی از ما عادت کردیم  همه چیز و همه کس رو مسئول رفتارها ، اعمال ، زندگی و شرابطمون دونستن انگار که خودمون هیچ نقشی توی اینها نداریم !!! عجیب اینه که این نوع خودفریبی آنچنان برای ما عادی و طبیعی شده که این دروغ بزرگ رو هم بخوبی باور کردیم و الان با خوندن این متن مطمئنم که خیلی ها یه علامت سوال بزرگ بالای سرشونه که مگه واقعا ما مسئول این شرایطیم ؟ و پاسخ اینه : پ ن پ

آره دوست عزیزم من مسئول تک تک ثانیه های زندگیم ، اعمالم ، رفتارم ، عملکردم و بهبودیم هستم … (و تنها چیزی که کم و بیش فکر می کنم مسئولش نباشم افکارمه که گاه گاه شیطنت می کنه و اینور و اونور میپره که واقعیت امر اینه که این هم اعتقاد قلبیم نیست و  اگه رهروی خوبی در مسیرم باشم امیدم اینه که روزی خواهد رسید که مسئول افکارم هم خواهم بود و خداوند فرمان اون رو هم به دستانم خواهد سپرد )

آره عزیزم ، هر وقت که گفتی چون در خانواده ای فقیر به دنیا اومدم فقر امروزم تقصیر اونهاست ، درک کن که در انکار به سر میبری و بگرد و ببین اونهمه آدمهای میلیاردری رو که از خانواده ای فقیر بیرون اومدن و تبدیل شدن (میتونی یه نگاه به اینجا بکنی ، آشنایی با نوزده میلیاردری که در فقر شدید بودن ) و در قدم ششم متوجه خواهی شد که آنچه تو رو فقیر کرده خانواده و گذشتت نبوده ، بلکه نواقص اخلاقی و باورهات بوده …

هر وقت جامعه رو مسئول شرایط زندگیت دونستی ، نگاهی به اونهایی بکن که در همین جامعه رشد کردن و بزرگ شدن و بهترین زندگی رو برای خودشون و حتی اطرافیانشون ساختن … آنچه که شرایط امروز زندگی من رو ساخته جامعه نیست ، باورها ، افکار ، رفتار ، تصمیمات و در حقیقت اگه شرایط مناسبی نداری می تونم بگم شرایط امروز زندگی تو حاصل همین بیماریه و زیر شاخه هاش ، ترس ، خودمحوری و نواقص اخلاقی …

در آخرم یه چیز رو دلی بگم :فراموش نمی کنم تمام خوبی هایی که در زندگیمه از خداونده و هر چه مشکل و گیر و گرفت و بدی هست از این بیماری ، این شیطانی که سرم لونه کرده است … این وسط دیگه هیچی نیست ، نه دیگران ، اطرافیان ، شرایط ، جامعه … چون :

 

کانال تلگرام مسیر آرامش، دوازده قدم آرام: این روبرو کلیک کنید شاید باز شه! ورود به تلگرام با یاروشکن 😂 می تونید در تلگرام این رو سرچ کنید : aram12steps