دوازده قدم درکهای شخصی آرام از دوازده قدم روحانی
همسایه ها … اصلا همسایه ها به ما چه ؟! ? من خیلی زرنگ باشم کلاه خودم رو بچسبم ! چاردیواری اختیاری ! مگه نه ؟!
نه که نه !!! این که خوندید صدای کله ی بیمار ماست … اتفاقا شنیدید که میگن اول همسایه بعد خود ! دوستان گلم ، همسایه های ما تمرین بسیار عالی برای ارتقاء روابط اجتماعیمون هستن ، همینطور می تونن دوستهای خوب ، حامیان مناسب یا حتی یار تمرینی بهبودی و تمرین اصول روحانی مون باشن و کلی نقش خوب دیگه در زندگیمون ایجاد کنن …
دوستان سوال تقریبا شخصیه و دوست دارم خودتون برید یه ذره خاطره بازی و در عین حال تراز گیری کنید از ماجراها با همسایه هاتون ، منم یه ذره این پایین خاطره بازی می کنم فقط !!! الگو و فرم خاص هر کدوممون هم متفاوت بوده ، برای یکی حسادت ، برای یکی طمع ، برای یکی پر توقعی (که تقریبا همه جا بوده ) ، بعضی هامون بی مسئولیتی ، بعضیهامون خودمحوری … باید پیدا کنم سر چی من با همه ی همسایه ها همیشه مشکل داشتم ، صدای ضبط ؟ گذاشتن آشغالا ؟ سر و صدا کردن اونا یا ما ؟ شارژ اپارتمان ؟ نقش بیماری من چی بوده ؟
در گذشته انگار همه ی مردم با ما مشکل داشتن !و همونطور که سوال می گه یک سری اتفاق تکراری هم همه جا برای ما می افتاد ، فرقی نداشت خونم کجا باشه ، انگار همسایه جماعت با ما مشکل داشت !!! نه دوست من ، واقعیت اینه ما مشکلی به اسم بیماری اعتیاد داشتیم و رفتارهای خودمحورانه و بیمار گونه ی ما همسایگان بیچارمون رو وادار به واکنش می کرد . بذار یه خرده خاطره بازی کنیم !
همسایه ی فضول ما ساعت سه صبح اومده در خونه ی ما که چرا صدای تلویزیونت روی 100 درصد گذاشتی؟ اااا هیچوقت این خاطره یادم نمیره ! اون بنده خدا فقط نیاز به یه ذره استراحت داشت ، فضول نبود ! یه خاطره هم از دوستم بگم که معلوم نبود در چه حالی موتور سیکلتش رو شب از پله ها کشیده بود بالا و آورده بود توی اتاق تعمیر کرده بود و بارها هم روشن خاموش کرده بود و تست کرده بود … ساعتش هم که باز 2 نیمه شب !!! تازه بعدشم زده بود چش و چار صاحب خونه معترض رو درآورده بود … از آپارتمان نشینی هم که نگن … یادم نمیره نگهبانهای آپارتمان ما یکی از وظایفشون شده بود تحویل دادن حیوانات خانگی ملوس من که رفته بودن چرخی تو خونه های مردم بزنن !!! فرهنگ آپارتمان نشینی ؟! مگه بیماری من اجازه میده من توی یه گروه عضو بمونم و مسئولیت پذیر باشم ، با شعار چهاردیواری اختیاری قاعدتا من تافته ی جدا بافته می شدم …
بذارید از امروزم هم بگم : وارد هر محله ای که میشم اولین کارم شکار پیرزن پیرمردهای محله ! میرم سراغشون ، کمکشون وسایلشون رو حمل می کنم ، باهاشون خوش و بش می کنم ، هر جور بتونم بهشون خدمت می کنم ، این هم یه جور جبران خسارت نسبت به کارهای گذشتمه ، از طرفی این ترفندم معجزه آساست ، در واقع شاهرگ روابط و اخبار محله در دست این عزیزانه ! لبخند رو فراموش نمی کنم ، سلام و علیک گرم با همسایه ها یکی از کارهای روزانه ی من هست ، در کارهای اجتماعی محله همکاری می کنم و همون بند کتابمون که میگه عضو قابل قبول ، مسئول و سازنده ی اجتماع بودن رو تمرین می کنم … نیازهای دیگران رو در نظر می گیرم و سعی می کنم به کسی خسارت جدید وارد نکنم
از طرفی خوب قطعا ممکنه در همسایگی من آدمهای بیمار هم باشن … سعی می کنم هر چقدر می تونم از این عزیزان فاصله بگیرم ، باهاشون کنتاکت نداشته باشم ، با بهبودی برخورد کنم ، در عین حال هر جا لازمه هم در کمال صداقت و شهامت از حقوقم طبق خواست و اراده ی خدا دفاع کنم …
نتیجه ی این عملکرد شگفت انگیزه ، هر محله ای که زندگی کردم عضو آشتی دهنده بودم ، همه به خانوادمون علاقه داشتن و هر جا نیاز به حمایت داشتم از ما حمایت شده … یادم نمیره که انچه برای خود می پسندی برای دیگران هم بپسند و یادم نمیره ، ما با در میان گذاشتن آنچه که داریم میتوانیم آنرا حفظ کنیم … یادم نمیره آنچه که میدم رو پس می گیرم …
پی نوشت : عکس این پست مربوط به بازی مورد علاقه ی خیلی از ماهاست ! بازی همسایه جهنمی 🙂
کانال تلگرام مسیر آرامش، دوازده قدم آرام: این روبرو کلیک کنید شاید باز شه! ورود به تلگرام با یاروشکن 😂 می تونید در تلگرام این رو سرچ کنید : aram12steps
خیلی زیبا توضیح میدین سوالات برا من راحت تر باز میشه ازتون متشکرم
سوال ۴۵رو یادتون رفته؟?
سپاس از حضورتون ، خوب شد گفتید ، سوال 45 برا من سوال کلیدی بود ، یادمه کلی دربارش نوشتم !!! ولی هر چی میگردم نیست ، این هم از خاصیت های بیماری ماست که گاهی توهم و واقعیت رو جابجا می کنه ! الان میرم سراغش … ممنون از دقتتون.
اینجا منتشر شد